Όπως σημειώνει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, στην απόλυση της θείας Λειτουργίας ο ιερέας «εύχεται ο Θεός να μας ελεήσει και να σωθούμε, διότι δεν έχουμε τίποτα δικό μας να παρουσιάσουμε άξιο σωτηρίας, αλλά αποβλέπουμε μόνο στη φιλανθρωπία Εκείνου που μπορεί να μας σώσει».

Μετά την απόλυση, ο ιερέας διανέμει το «αντίδωρο», δηλαδή τον αγιασμένο άρτο ο οποίος δίδεται σ᾽ εκείνους που δεν μετέλαβαν ως μία ευλογία εις ανάμνηση των αρχαϊκών αγαπών, κυρίως δε «αντί του Δώρου» (αντί της θείας Μεταλήψεως)· όχι, βέβαια, υπό την έννοια ότι το «αντίδωρο» υποκαθιστά το «Δώρο», αλλά υπό την έννοια μιας «πνευματικής παρηγοριάς» για όσους δεν μπόρεσαν να μεταλάβουν. Κι επειδή το πρόσφορο από το οποίο κόβεται το Αντίδωρο συμβολίζει την Παναγία, έτσι δέχονται οι πιστοί εκτός από το Δώρο του Θεού και πλούσιες τις δωρεές της Παναγίας μας.

Εν τέλει εύχεται προς τον Κύριο με το «Δι᾽ εὐχῶν…» επικαλούμενος τις ευχές της θριαμβευούσης Εκκλησίας αλλά και της στρατευομένης να μας ελεήσει και να μας σώσει.