Η Ειρήνη είναι η πρώτη και κυριοτέρα προϋπόθεση για να μπορέσουν οι πιστοί να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν.

Με το ξεκίνημα της θείας Λειτουργίας, ο ιερέας προτρέπει τους πιστούς και εύχεται για μια σειρά από πνευματικές και υλικές ανάγκες: για την εσωτερική ειρήνη (αυτήν που δίδεται από το Θεό), για τη σωτηρία της ψυχής και για την ειρήνη όλου του κόσμου. Τα επόμενα πέντε αιτήματα της Μεγάλης Συναπτής αναφέρονται στους πιστούς που είναι παρόντες στον συγκεκριμένο Ναό, «Υπέρ του αγίου Οίκου τούτου ...», αλλά και στους πιστούς όλου του κόσμου «Υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών ...», στους εκκλησιαστικούς άρχοντας «Υπέρ του αρχιεπισκόπου ημών ...», στους πολιτικούς άρχοντας και τον στρατό «Υπέρ των ευσεβέστατων βασιλέων» και γενικά σ’ όλο τον λαό «Υπέρ της πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως ...· εκείνους που ταξιδεύουν, που είναι άρρωστοι, ανήμποροι ή αιχμάλωτοι. Εύχεται και για την ευκρασία των ανέμων και την καρποφορία της γης, καθώς και για τη διαφύλαξη όλων των ανθρώπων από κάθε θλίψη, οργή, κίνδυνο και ανάγκη. Όλα αυτά τα αιτήματα ονομάζονται «ειρηνικά», διότι αρχίζουν με την ανάγκη υπάρξεως της ειρήνης στον άνθρωπο και τον κόσμο.

Έτσι η Θεία Λειτουργία αγκαλιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και τα καθημερινά μας ακόμη προβλήματα, όπως είναι «η ευκρασία των αέρων και η ευφορία των καρπών της γης ...», όλες οι ανάγκες «των πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων (κακοπαθούντων), αιχμαλώτων ...». Τέλος παρακαλούμε τον Θεό να μας «ρύση» από κάθε θλίψη και να μας διαφυλάξει μέσα στην χάρη του, «υπέρ του ρυσθήναι ημάς ...».

Η Μεγάλη Συναπτή γενικά είναι ένας υπέροχος διάλογος ανάμεσα στον ιερέα και τον λαό, όπου ο ιερέας εκφράζει τα αιτήματα και ο λαός άπαντα σε όλα με την γνωστή φράση «Κύριε ελέησον». Το «Κύριε ελέησον», που το λέμε και το επαναλαμβάναμε εκατοντάδες φορές, είναι η πιο μικρή αλλά και η πλέον περιεκτική προσευχή. Ομολογούμε μ αυτή, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής μας. Τον προσφωνούμε «Κύριε»· είναι ο αρχηγός μας. Ομολογούμε ακόμη ότι είμαστε αμαρτωλοί και έχομε ανάγκη του ελέους του Θεού, γι'αυτό και τον παρακαλούμε να μας ελεήσει και να μας σώσει. «Ελέησον» είναι η θερμή ικεσία μας. Δυστυχώς, την έχομε τόσο πολύ συνηθίσει την απλή αυτή προσευχή «Κύριε ελέησον», ώστε δεν την προσέχουμε, ενώ είναι τόσο σημαντική και τόσο περιεκτική νοηματικά.

Στο τέλος της Μεγάλης Συναπτής έχομε δέηση προς την Παναγία και τους αγίους: «Της Παναγίας αχράντου, υπερευλογημένης ... και πάντων των αγίων μνημονεύσαντες ...». Η επίκληση αυτή, με την οποίαν ζητούμε την συνεργασία, την μεσιτεία και τις πρεσβείες της Θεοτόκου και των αγίων, είναι πολύ παλαιά συνήθεια και αποτελεί αποστομωτική απάντηση στους Διαμαρτυρόμενους και τους Χιλιοστές, οι όποιοι θέλησαν να εξοβελίσουν την Παναγία και τους αγίους από την ζωή μας. Η πίστη της Ορθοδοξίας είναι ότι οι χριστιανοί με τον θάνατο δεν χάνονται, αλλά «μεταβαίνουν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωαν. 5, 24), είναι ζώντες κοντά στον Θεό. Εμείς δε τους αισθανόμαστε πολύ κοντά μας, αφού έχουν προέλθει από εμάς. Και η επίκληση αυτή τελειώνει με την υπέροχη φράση: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όπως η Παναγία και οι άγιοι, έτσι και εμείς να εμπιστευθούμε ανεπιφύλακτα την ζωή μας στον Θεό.