Η ανάμνηση των ευεργεσιών του Χριστού οδηγεί τον πιστό σε στενότερη σχέση μαζί Του και τον ενισχύει στην πορεία της συνάντησης μαζί Του, σύμφωνα και με τη σκέψη του αποστόλου Παύλου: ότι η Εκκλησία τελεί τη θεία Ευχαριστία «σε ανάμνηση του Κυρίου» και με τον τρόπο αυτό πορεύεται προς συνάντησή Του (Α´ Κορ. 11, 25-26). Κορύφωση αυτής της ευχής η ανάμνηση «τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου πάλιν παρουσίας.». Ένας παραλογισμός για τον κόσμο που δεν μπορεί να εννοήσει πως μπορεί να θυμάται κάποιος κάτι που δεν έγινε, αλλά μια πίστη για την Εκκλησία που γνωρίζει εμπειρικά από τα λόγια του Χριστού το περιεχόμενο της δευτέρας παρουσίας Του, αλλά κυρίως από την περίκαυστη αγάπη Του τη μεγαλειώδη σωτηρία των ανθρώπων και της κτίσης! 

Με πλήρη συναίσθηση των φανερών και αφανών ευεργεσιών ο ιερέας αντιπροσφέρει στὸν πάντοτε σφαγιαζόμενο Κύριο «Τὰ δικά του ἀπὸ τὰ δικά του».  Την ίδια αυτή στιγμή με τον ύμνο «Σὲ ὑμνοῦμεν, σὲ εὐλογοῦμεν, σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καὶ δεόμεθά σου, ὁ Θεὸς ἡμῶν», γίνεται μια καθολική δοξολογία από τους πιστούς που αισθάνονται ευγνωμοσύνη υπέρ πάντων «ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν» (δηλαδή για αυτά που γνωρίζουμε αλλά και για αυτά που δεν γνωρίζουμε).