Η ευχή επικεντρώνεται σ᾽ ένα κομβικό σημείο του έργου του Χριστού: την παράδοση του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας κατά το Μυστικό Δείπνο. Έτσι, η θεία Ευχαριστία παρουσιάζεται ως το κέντρο και η κορύφωση του έργου του Χριστού· άλλωστε, γι᾽ αυτό το λόγο το Δείπνο ονομάστηκε «μυστικό»: όχι με την αρχαιοελληνική έννοια του απόκρυφου (του γνωστού στους λίγους), αλλά με την έννοια του «ιερού», εκείνου που οδηγεί στην ιερότερη προοπτική του ανθρώπου, στη σωτηρία του.

Το δεύτερο τμήμα της ευχής της Αναφοράς μάς εισάγει στην έννοια της θείας Λειτουργίας ως «θυσίας»: εκείνης της υπέρτατης Θυσίας του Κυρίου επί του Σταυρού, η οποία επαναλαμβάνεται σε κάθε θεία Λειτουργία. Εκεί όπου κορυφώνεται το Μυστήριο της αγάπης του Θεού, σύμφωνα με τη φράση του Ιωάννη: «Έτσι αποδείχτηκε η αγάπη του Θεού για εμάς: έστειλε τον Υιό Του τον Μονογενή στον κόσμο...ως εξιλαστήρια θυσία για την αμαρτία μας» (Α´ Ιω. 4, 9-10). 

Και τα δύο τμήματα της ευχής της Αναφοράς συνοψίζουν ολόκληρη τη θεολογία της θείας Λειτουργίας: ο Θεός αναζήτησε τον πλανημένο άνθρωπο, εξεπόνησε σχέδιο για τη σωτηρία του, και ο άνθρωπος εκφράζει- μέσα από την επιτέλεση της θείας Λειτουργίας- τη δοξολογική ευχαριστία του προς το Θεό.